من نگرانم
حالا دیگر دوربین‌های فُردو و نطنز و خُنداب هم با ما غریبه شده‌اند. همان دوربین‌هایی که روزی رصدگر نفوذ بیگانه بود، امروز چشمان تیزبین صهیون‌تباران‌اند. امیدوارم حرف‌هایتان درست باشد؛ نظام تحریم‌ها در هم بشکند و غربیان، تا رفع کامل تحریم‌ها، چیزی بیش از حرکت در مسیر توافق ژنو از ما نخواهند. امّا چگونه باور کنم این دلخوشی‌دادن‌های رئیس جمهور و دکتر ظریف را؟! و حال آن‌که سران حزب فشار همچنان بر طبل جنگ می‌کوبند و از هم‌اکنون به فکر ساخت نردبان تحریم‌های نو برای رسیدن به پشت‌بام بایکوت همه‌جانبه ایران افتاده‌اند.
من که باور نمی‌کنم نظام سلطه بی‌خیال ایران اسلامی شود، حتّی در مسئلۀ هسته‌ای. از دیگر سوی، باور نمی‌کنم که شما این‌قدر ساده‌اندیش باشید و عمق دشمنی آن‌ها را با انقلاب اسلامی ندانید. با شما هستم ای فرزندان انقلاب! شاید کسانی قطار سیاست شما را به آن‌جا که نباید می‌کشانند. نمی‌دانم؛ امّا شما خوب می‌دانید که سیاست نظام در صنعت هسته‌ای تعلیق نیست و نخواهد بود. نکند این توقّف ـ و به تعبیری توافق ـ به معاملۀ دوسربُرد غربیان بینجامد. نکند این ناکسان، پس از شش‌ماه، امتیازهای بیشتر از ما بخواهند و راه مذاکره را به بُن‌بست بکشانند. نگرانم که این توافق جزم کینه‌توزان انقلاب را در وضع تحریم‌های افزون‌تر بیفزاید و هجمۀ نظامی به ایران را، در نگاه جهانیان، روایی بخشد. در گام پسین، چه امتیاز بیشتر بدهیم ـ که نخواهیم داد ـ و چه با سرباززدن از خواسته‌هایشان، تقابل سلطه‌گران با انقلاب را معتبر کنیم، هر دو سر برایشان بُرد است.
امیدوارم شما ناخواسته و نادانسته به این ورطۀ دیجور افتاده باشید. در انگیزۀ الهی و انقلابی مشاورانتان شک کنید. نکند می‌خواهند نان را گران‌تر از اتم‌های خندان (هسته‌شکافته) جلوه دهند. من نگرانم! نکند پشت پردۀ این تدبیر ناکام و امید لرزان کارگردانان فتنه نشسته باشند.
